Gijs & Lorraine , een tuin, een oehoe en een heleboel liefde.
Er zijn van die bruiloften waar je middenin zit en denkt: dit klopt gewoon. Alles. De plek, de mensen, de sfeer. Gijs en Lorraine trouwden gewoon lekker thuis, in hun eigen achtertuin. En geloof me, dat zag er allesbehalve ‘gewoon’ uit. Alles was met zoveel liefde aangekleed, tot in de kleinste hoekjes. Echt zo’n bruiloft waarbij je denkt: ja, dit is wie ze zijn.
De dag begon lekker rustig. Vanuit hun eigen huis. Geen stress, gewoon relaxed opstarten. Lorraine in de make-up, de kinderen die tussendoor spelen en een filmpje kijken. De sfeer was meteen goed. Ik kon gewoon m’n ding doen. Geen geposeerde onzin, gewoon alles zoals het was. Daar hou ik van.
De first look deden ze voor hun huis. Met hun kindjes erbij. Altijd zo’n fantastisch moment als ze elkaar dan echt voor het eerst zien!
Daarna door naar de ceremonie, gewoon op hun eigen erf. En wie stond daar? Dirk Zeelenberg. Met een speech vol humor en liefde. Iedereen gierde het uit én pinkte tegelijk een traantje weg. Heer-lijk.
En toen kwam het moment van de ringen. Niet met een kussentje hoor. Nee nee. Die werden gebracht... door een oehoe. Ja, echt. Zo’n enorme uil met van die felle ogen en vleugels die je voelt als ‘ie voorbij komt suizen.
Die vloog dus zó naar Gijs toe met de ringen aan z’n poot.
Daarna lekker proosten met een koud drankje, het was warm zat en toen zijn we in zo’n nostalgische Volkswagen T1-bus gestapt richting Geesteren, naar het Olde huus. Daar nog even lekker foto’s gemaakt in een bloemenveld dat perfect in bloei stond. En Lorraine had een fantastische sluier, dus daar heb ik ook nog even fijn mee kunnen spelen in het licht.
Op de terugweg kwamen we langs een wijngaard. Even gestopt, hier heeft de videograaf nog even wat mooie beelden kunnen maken, en daardoor kon ik nog even de drone omhoog gooien! Als hier de ruimte en het weer voor is, dan vind ik dat echt een toevoeging in de beelden! Hup, gauw weer in de auto en door naar huis!
Thuis was het inmiddels tijd voor taart. Want tegen vieren heb je gewoon écht even wat suiker nodig. En daarna kwam de buurt. In Twente weet je dan: het is broed-tijd. De buurt, oftewel de noabers, komt op bruiloftsbezoek. Vaak in een versierde bus, altijd gezellig. Ze zingen een lied, hebben feesthoedjes op en doen een speech, brengen cadeaus en... verstoppen het broed.
Het broed werd heel slim verstopt…omdat het bruidspaar het samen moet terugvinden. Een knipoog naar het leven dat ze nu samen ingaan. Niet alles ligt voor het oprapen. Soms moet je zoeken, overleggen, lachen en een beetje geduld hebben. Zo typisch Twents. Zo vol liefde. Traditie. En ik hou ervan.
Er werden speeches gehouden, stukjes gedaan en tijdens het diner kwam haar beste vriendin Elles met een speech waar Lorraine niets van wist. Iedereen stil. Tranen. Zó veel liefde.
En daarna was het tijd voor wat gekkigheid. Lorraine had een hilarisch idee voor een vriendinnenfoto. En zoals je misschien weet… als ik ergens blij van word, is het van een beetje chaos en lol. Dus hup, alles aan de kant, gas erop.
’s Avonds? Openingsdans. Licht. Vuurwerk. Alles liep precies zoals je hoopt dat het gaat. En met twee zangers die het dak eraf zongen kon het feest niet meer stuk.
Ik reed na zestien uur werken met een grote glimlach naar huis. Voldaan. Dankbaar. En vooral heel blij dat ik erbij mocht zijn.
Lieve Gijs en Lorraine ,wat een dag. Wat een liefde. Dankjulliewel.
